Informacje dla planujących zawarcie s. małżeństwa

Praktyczne wskazówki dotyczące rozmów kanoniczno-duszpasterskich i zawarcia s. małżeństwa

 

  1. Parafia przeprowadzenia rozmów kanoniczno-duszpasterskich i zawarcia s. małżeństwa.

Zasadą jest, iż badanie kanoniczne narzeczonych przeprowadza się w parafii, w której małżeństwo ma być zawarte, czyli zasadniczo w parafii, w której jedno z narzeczonych posiada stałe lub tymczasowe zamieszkanie albo faktyczny miesięczny pobyt (kan. 1115). Należy mieć na uwadze, że faktyczne zamieszkanie w myśl przepisów prawa kanonicznego może nie być tożsame z urzędowym zameldowaniem osoby. Stąd też parafią uprawnioną do przeprowadzenia badania jest wyłącznie ta, na terenie której rzeczywiście mieszka przynajmniej jedno z narzeczonych. Dotyczy to także osób, które zamieszkują za granicą, nawet gdyby zawarcie małżeństwa miało mieć miejsce w Polsce.

Jeśli narzeczeni mają słuszne powody, by zawrzeć małżeństwo w parafii innej niż parafia ich stałego lub tymczasowego zamieszkania albo miesięcznego pobytu, winni uzyskać zezwolenie własnego proboszcza.

Po udzieleniu zezwolenia obowiązek przeprowadzenia rozmów kanoniczno-duszpasterskich przechodzi na proboszcza parafii, w której małżeństwo ma być zawarte, chyba że będzie ono zawierane w kościele nieparafialnym (rektoralnym lub zakonnym) – w takim przypadku protokół przedmałżeński winien być sporządzony w parafii zamieszkania któregoś z narzeczonych. Podobnie należy uczynić, jeśli dokonanie tego w parafii zawarcia małżeństwa byłoby dla narzeczonych znacznie utrudnione (np. z powodu dużej odległości).

Jeśli ze słusznej i uzasadnionej przyczyny małżeństwo ma być zawarte w innej parafii, aniżeli ta, w której spisuje się protokół przedślubny, ten kto przeprowadził rozmowy kanoniczno-duszpasterskie winien wysłać tzw. „licencją” proboszczowi parafii zawarcia małżeństwa zaświadczając, iż nic nie stoi na przeszkodzie do ważnego i godziwego zawarcia małżeństwa (kan. 1070).

W przypadku, gdy są wystarczające racje, aby małżeństwo było zawierane w Polsce, a jedno z narzeczonych lub oboje narzeczeni nie mogą uczestniczyć w przygotowaniu do małżeństwa w Polsce, wówczas przygotowanie do małżeństwa osoby mieszkającej za granicą winno być dokonane przez proboszcza za granicą, który także winien rozeznać kwestię cywilnych skutków małżeństwa. Do tego proboszcza należy nie tylko stwierdzenie stanu wolnego i braku innych przeszkód do zawarcia małżeństwa, ale także przygotowanie bliższe do małżeństwa. Po dokonaniu powyższego, proboszcz winien wydać odpowiednią deklarację (licencję), którą prześle, za pośrednictwem swojej kurii diecezjalnej, do właściwej kurii diecezjalnej w Polsce, która, po otrzymaniu licencji, upoważni proboszcza w Polsce do asystowania przy zawieraniu małżeństwa, biorąc także pod uwagę kwestię cywilnych skutków małżeństwa.

  1. Dokumenty, które trzeba przynieść na spotkania przedmałżeńskie w Kancelarii parafialnej.

I spotkanie w kancelarii parafialnej – trzy miesiące przed planowaną datą ślubu

  • Dowody osobiste nupturientów (osób mających zawrzeć związek małżeński).
  • Świadectwa chrztu (do ślubu kościelnego) z aktualną datą wystawienia, jeżeli na świadectwie chrztu w uwagach nie ma informacji o przyjęciu sakramentu bierzmowania to dodatkowo świadectwo bierzmowania, z parafii w której sakrament był przyjęty.
  • Świadectwa nauki religii z ostatniej klasy szkoły ponadpodstawowej.
  • Zaświadczenie uczestnictwa w katechezie przedmałżeńskiej.
  • Dokumenty z Urzędu Stanu Cywilnego do ślubu konkordatowego (ważne tylko pół roku)
    lub akt zawarcia związku cywilnego w USC.
  • Zgoda własnego Proboszcza, jeśli ślub jest spoza parafii.

II spotkanie w kancelarii parafialnej – nie później niż dwa tygodnie przed datą ślubu

  • Zaświadczenie o wygłoszonych zapowiedziach
  • Zaświadczenie z poradni rodzinnej
  • Dane personalne świadków i ich adres zamieszkania
  1. Parafia wygłoszenia zapowiedzi.

Konferencja Episkopatu Polski, po myśli kan. 1067, wydała w tej sprawie następujące przepisy: każde zamierzone małżeństwo należy ogłosić publicznie, gdyż nie jest to sprawa prywatna, interesująca tylko narzeczonych. Zapowiedzi ma obowiązek głosić własny proboszcz narzeczonych (tj. proboszcz stałego lub tymczasowego miejsca zamieszkania każdej ze stron), według następujących zasad:

– jeżeli obydwoje narzeczeni mieszkają w parafii własnego proboszcza przynajmniej przez sześć miesięcy, nie wymaga się głoszenia zapowiedzi w poprzednich miejscach zamieszkania narzeczonych;

–  jeżeli narzeczeni nie przebywają w parafii własnego proboszcza jeszcze sześć miesięcy, należy głosić zapowiedzi także w parafii bezpośredniego poprzedniego miejsca stałego, względnie tymczasowego zamieszkania, z pominięciem dawniejszych miejsc pobytu (Instrukcja 1986 r., n. 94; zob. kan. 102 § 1-2 KPK). (ks. Piotr M. Gajda, Prawo małżeńskie Kościoła Katolickiego, Biblos, Tarnów 2005, s. 79)

 

Więcej informacji – https://drtarnow.pl/dla-narzeczonych